زهر است چو همنشينِ جانم حسنم
مي‌سوزد ازو كه استخوانم حسنم
چون طاقت ديدن سرشكت نتوان
اي واي ز دست ناتوانم حسنم
خون‌ها كه من از گلو برون مي‌ريزم
هر قطره بُوَد بحرِ بيانم حسنم
من مرغِ مدينه بودم اين شهرِغريب
عمريست كه گشته آشيانم حسنم
از بس كه ز جورِ دشمنان خسته شدم
شايد نفسي زنده نمانم حسنم
از بهرِ تو اي يتيمِ من مي‌گريم
بر فصل غريبي‌ات جوانم حسنم
من لحظه‌ي جان دادن خود در فكرم
بر مهدي تو دل نگرانم حسنم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: